Kriegslied ‘s ist Krieg!

‘s ist Krieg! O Gottes Engel wehre,
Und rede du darein! ‘s ist leider Krieg – und ich begehre
Nicht schuld daran zu sein!

Was sollt ich machen, wenn im Schlaf mit Grämen Und blutig, bleich und blaß,
Die Geister der Erschlagnen zu mir kämen, Und vor mir weinten, was?

Wenn wackre Männer, die sich Ehre suchten,
Verstümmelt und halb tot Im Staub sich vor mir wälzten, und mir fluchten In ihrer Todesnot?

Wenn tausend tausend Väter, Mütter, Bräute, So glücklich vor dem Krieg, Nun alle elend, alle arme Leute,
Wehklagten über mich?

Wenn Hunger, böse Seuch und ihre Nöten Freund, Freund und Feind ins Grab Versammleten,
und mir zu Ehren krähten Von einer Leich herab?

Was hülf mir Kron und Land und Gold und Ehre?
Die könnten mich nicht freun! ‘s ist leider Krieg – und ich begehre
Nicht schuld daran zu sein!

Matthias Claudius (1740 – 1815)

* * *

Война е! Да пази Господ, казваш ти.
За жалост е война и не желая,
за туй да съм виновен!

Какво да правя, когато в съня потискащ,
с кървящи дири по бледите страни
душите на убитите идат подир мен и плачат?

Когато смели войни търсещи слава,
сега въргалят се безмълвно в прахта и ме
проклинат от отвъдното?

Когато хиляди бащи и майки, невести,
тъй щастливи в началото, а сега измъчени сломени,
оплакват пред мен своята болка?

Когато глад, зараза, нужда сбират другар и враг в гроба,
а над трупове наоколо грачи се за слава?

За какво ще ми послужат корона, царство, земя и слава?
Те не ще ме радват! За жалост е война
и не желая, за туй да съм виновен!

Матей Клавдий